Set Decadentia van Anaïd Haen en Django Mathijsen (Teloorgang en Maskerade)

TELOORGANG

Ik gil. Ik gil het uit. Wat ze maar willen horen: alles wil ik ze vertellen. Hoe je mijn slaapkamer in kunt komen via de grote boom. En dat ik als kind heb gelogen: ik ben nooit de tunnel van de Maremoto-fontein ingegaan, maar nu zou ik hem drie keer doorkruisen voor hen. Dat ik mijn vader eens met de huishoudster heb betrapt in het theehuis. Dat mijn moeder bijna doodging toen de tweeling werd geboren. Dat ik het zag en hoorde en stiekem hoopte dat ze zou sterven, met de baby’s erbij. Dan zou ik papa voor mij alleen hebben.
Ik knijp mijn ogen dicht. Alles, alles wil ik ze vertellen, als ze maar ophouden.

Ze houden niet op.

In de stadstaat Decadentia, waar magie gekoppeld is aan ambachten, heeft Lelie Aquavalenta alles wat haar hartje begeert. Jaloersmakend mooi, intelligent en verloofd met de erfgenaam van Decadentia’s rijkste familie fladdert ze door het leven, dat voornamelijk bestaat uit feesten, nieuwe jurken en pijpenkrullen.
Tot ze een gesprek hoort dat niet voor haar oren bestemd was en alles – haar familie, haar rijkdom en haar schoonheid – van haar wordt afgenomen. Van het mooiste deel van de stad komt ze terecht in de smerigste plaats van Decadentia: het vergeetgevang.
Gedwongen zich aan te passen aan een leven gevuld met wreedheden wordt het Lelie langzaamaan duidelijk dat zij iets te weten is gekomen wat heel Decadentia schade zal berokkenen. Als ze nu maar wist wat...

MASKERADE

Ik hoor het geluid van een magnesialamp die knettert bij het aanslaan. Het felle licht steekt opeens in mijn ogen. Ik moet ze weer tot spleetjes knijpen, nu om het licht eruit weg te houden. Joffer legt haar riem met daaraan de zweep en haar pistool op de eettafel. Ze pakt de lamp op en komt ermee voor me staan. Zo fel belicht lijken haar ogen helemaal geen kleur te hebben.

Ze bekijkt me van top tot teen en knikt goedkeurend.

In de stadstaat Decadentia, waar niet alles is wat het lijkt, neemt Lelie Aquavalenta haar lot in eigen handen. Verminkt, verzwakt en dood gewaand, met als enige bezit wat kleren, een gevulde plunjezak en een soldaten-uniform, zegt ze haar kansen op haar vroegere leven vaarwel. Ze vestigt zich in een muurhuisje om een nieuw bestaan op te bouwen.
Hartelijk opgevangen door haar nieuwe buren, wordt ze al snel ingehaald door het onheil. Niet alleen moet ze toezien dat het schoonmaken van muur-mensen onverminderd doorgaat, ook moet ze leren omgaan met haar eigen magie en het gevaar dat het hebben ervan met zich meebrengt.
Worstelend met de noodzaak haar identiteit verborgen te houden en wan-hopig de mensen van wie ze houdt beschermend, realiseert Lelie zich dat iemand uit de bovenwijken verantwoordelijk moet zijn voor de ellende die over Decadentia wordt uitgestort. Als ze nu maar wist wie…